Myszoskoczek mongolski (znany również jako gerbil
mongolski lub, rzadziej, szczur pustynny) jest
najlepiej poznanym oraz najłatwiejszym w hodowli
gatunkiem spośród myszoskoczków. W związku z tym
jest on też najczęściej hodowanym gatunkiem z tej
podrodziny i to właśnie ten gatunek najczęściej ma
się na myśli, gdy mówi się o myszoskoczku. Jego
łacińska nazwa to Meriones Unguiculatus (wywodzi się
częściowo z greki, z "Iliady" Homera, od mitologicznego
wojownika o imieniu Meriones i tłumaczy się dosłownie
jako "szponiasty wojownik").Myszoskoczki mongolskie
naturalnie zamieszkują stepy Mongolii oraz północnych
Chin. Panujące tam warunki są surowe. Ponieważ niewiele
zwierząt jest w stanie tam żyć, myszoskoczki nie mają
zbyt wielu naturalnych wrogów. Są utalentowanymi kopaczami,
dzięki silnym tylnym kończynom, które są też pomocne w
przypadku potrzeby ucieczki.Myszoskoczki żyjące na wolności
kopią nory o rozległym systemie korytarzy, w których skład
wchodzą spiżarnia, gniazdo oraz kilka wyjść. Umiejscowione
są tak, aby zwierzątka miały łatwy dostęp do pożywienia.
Zwykle norę zamieszkuje jedna myszoskoczkowa rodzina, jednak
zdarzają się przypadki współpracy między nimi, gdy okolica
nie jest bezpieczna. Myszoskoczki zwykle nie oddalają się
zbytnio od swoich nor.Dorosły myszoskoczek ma około 12 cm
długości od nosa do nasady ogona, który ma prawie taką samą
długość. Ma szeroką i krótką głowę, jego ogon jest gruby i
pokryty futerkiem na całej długości. Na końcu znajduje się
mała kitka, czasami bardzo wyraźna. Charakterystyczną cechą
myszoskoczka mongolskiego, odróżniającą go od innych małych
gryzoni są duże wyraźne czarne oczy (poza odmianami albinotycznymi,
które mają oczy koloru czerwonego lub różowego).Są to zwierzęta
typowo pustynne - potrafią magazynować wodę w warstwie tłuszczu
i doskonale nią gospodarować, jednak w odróżnieniu od innych
zwierząt pustynnych nie prowadzą nocnego trybu życia, lecz są
aktywne zarówno w dzień jak i w nocy, robiąc sobie krótkie drzemki.
Długie wąsy pozwalają myszoskoczkom unikać zderzeń z różnymi
przedmiotami. Mają świetny słuch, który pozwala im słyszeć tony
zarówno niższe jak i wyższe niż te w przedziale częstotliwości
słyszalnych dla człowieka. Dzięki temu słyszą trzepot skrzydeł
owadów oraz mogą szybciej reagować na niebezpieczeństwo. Również
duże oczy umieszczone z boku głowy umożliwiają myszoskoczkom świetne
widzenie w ciemności oraz obserwowanie co się dzieje dookoła.
Myszoskoczki są zwierzętami stadnymi i potrzebują towarzystwa innych
myszoskoczków do własnego szczęścia, ale także i zdrowia. Mają
przyjazne usposobienie, są inteligentne i potrafią szybko się uczyć,
choć nie można się spodziewać za dużo - myszoskoczki na pewno nie
nauczą się skakania przez obręcz, jednak potrafią sobie świetnie
radzić w nieznanych wcześniej sytuacjach.

Ostatnio edytowany przez Betix (2010-06-18 16:05:40)