Myszoskoczek mongolski (znany również jako gerbil mongolski lub, rzadziej, szczur pustynny) jest najlepiej poznanym oraz najłatwiejszym w hodowli gatunkiem spośród myszoskoczków. W związku z tym jest on też najczęściej hodowanym gatunkiem z tej podrodziny i to właśnie ten gatunek najczęściej ma się na myśli, gdy mówi się o myszoskoczku. Jego łacińska nazwa to Meriones Unguiculatus (wywodzi się częściowo z greki, z "Iliady" Homera, od mitologicznego wojownika o imieniu Meriones i tłumaczy się dosłownie jako "szponiasty wojownik").Myszoskoczki mongolskie naturalnie zamieszkują stepy Mongolii oraz północnych Chin. Panujące tam warunki są surowe. Ponieważ niewiele zwierząt jest w stanie tam żyć, myszoskoczki nie mają zbyt wielu naturalnych wrogów. Są utalentowanymi kopaczami, dzięki silnym tylnym kończynom, które są też pomocne w przypadku potrzeby ucieczki.Myszoskoczki żyjące na wolności kopią nory o rozległym systemie korytarzy, w których skład wchodzą spiżarnia, gniazdo oraz kilka wyjść. Umiejscowione są tak, aby zwierzątka miały łatwy dostęp do pożywienia. Zwykle norę zamieszkuje jedna myszoskoczkowa rodzina, jednak zdarzają się przypadki współpracy między nimi, gdy okolica nie jest bezpieczna. Myszoskoczki zwykle nie oddalają się zbytnio od swoich nor.Dorosły myszoskoczek ma około 12 cm długości od nosa do nasady ogona, który ma prawie taką samą długość. Ma szeroką i krótką głowę, jego ogon jest gruby i pokryty futerkiem na całej długości. Na końcu znajduje się mała kitka, czasami bardzo wyraźna. Charakterystyczną cechą myszoskoczka mongolskiego, odróżniającą go od innych małych gryzoni są duże wyraźne czarne oczy (poza odmianami albinotycznymi, które mają oczy koloru czerwonego lub różowego).Są to zwierzęta typowo pustynne - potrafią magazynować wodę w warstwie tłuszczu i doskonale nią gospodarować, jednak w odróżnieniu od innych zwierząt pustynnych nie prowadzą nocnego trybu życia, lecz są aktywne zarówno w dzień jak i w nocy, robiąc sobie krótkie drzemki. Długie wąsy pozwalają myszoskoczkom unikać zderzeń z różnymi przedmiotami. Mają świetny słuch, który pozwala im słyszeć tony zarówno niższe jak i wyższe niż te w przedziale częstotliwości słyszalnych dla człowieka. Dzięki temu słyszą trzepot skrzydeł owadów oraz mogą szybciej reagować na niebezpieczeństwo. Również duże oczy umieszczone z boku głowy umożliwiają myszoskoczkom świetne widzenie w ciemności oraz obserwowanie co się dzieje dookoła. Myszoskoczki są zwierzętami stadnymi i potrzebują towarzystwa innych myszoskoczków do własnego szczęścia, ale także i zdrowia. Mają przyjazne usposobienie, są inteligentne i potrafią szybko się uczyć, choć nie można się spodziewać za dużo - myszoskoczki na pewno nie nauczą się skakania przez obręcz, jednak potrafią sobie świetnie radzić w nieznanych wcześniej sytuacjach.
|